கடவுளும் கேள்விகளும்

   சில நாட்களாகவே ஆஸ்துமா அதிகமாகியிருந்தது. முச்சு விட சிரமம் ஏற்பட்டது. மருந்துகளுக்கும் மருத்துவருக்கும் அவை அடங்கியபாடில்லை. முத்தன நாள் நடு இரவில் மூச்சுத் திணறல் அதிகமாகிவிட்டது. எப்படியோ வீட்டில் உள்ளவர்கள் சமாளித்தார்கள்.

   இனி மருந்துகள் பயனில்லை. ஹீலிங் போகலாம். தனக்கு தெரிந்த 'பாஸ்டர்' பலருக்கு 'ஹீலிங்' செய்து குணமாக்குவதாக மனைவி சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

   எதையாவது எடுத்து வாய்க்குள் விட்டாவது சீராக மூச்சு விட்டுக்கொள்ளும் முடிவில் இருந்தேன். சரி வா போகலாம் என்றேன். 

   ஞாயிறு. சபையில் பிரார்த்தனைக் கூட்டம் நடந்துக்கொண்டிருந்தது. எல்லோரும் பாடிக்கொண்டும் கைகளை உயர்த்திக்கொண்டும் இருந்தார்கள். இதுவெல்லாம் முடிந்த பின்னர்தான் 'பாஸ்டர்' 'ஹீலிங்' செய்வார் என்றாள்.

   எது எப்படியோ எனக்கு குணமானால் போதும் என்றிருந்தேன். அப்போதுதான் கண்ணில் பட்டது.

   என் இடுப்பளவு உயரம். சரியாக பேச முடியவில்லை. தாங்கித்தாங்கி ஒரு பெண் நடந்து வந்தார். மருத்துவரைப் பார்க்காமல் இங்கு ஹீலிங் வந்திருக்கிறாரே என்னவொரு வேடிக்கை. மக்கள் எப்படியெல்லாம் பலவீனமனாவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். 

   பிரார்த்தனைக் கூட்டம் முடிந்தது. நோய் கண்டவர்கள் 'ஹீலிங்' செய்வதற்காக வரிசையில் நின்றார்கள். நானும் நின்றுகொண்டேன். அந்த பெண்ணைக் காணவில்லை. 

   என் முறை வந்தது. 'பாஸ்டர்' முன் நின்றேன். அவருக்கு அருகில் அந்த குட்டைப்பெண் நின்றுகொண்டிருந்தார்.  அங்கு அவர்தான் 'ஹீலிங்' செய்து வருகிறாராம். 'பாஸ்டர்' அவரிடம் ஏதோ சொல்கிறார். அந்த  பெண் என்னை முட்டி போட சொன்னார். செய்தேன்.

    என் தலையில் தண்ணீர் தெளித்தார். ஒரு டம்ளர் தண்ணீரை எடுத்தார். பேச்சு கூட வராதவர் ஏதோ முனகினார். தண்ணீரைக் குடிக்கச் சொல்லிக் கொடுத்தார். குடித்தேன்.

    நெஞ்சில் ஏதோ கரைவதாக தெரிந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில் சீராக மூச்சு விட ஆரம்பித்தேன். ஆச்சர்யமாக இருந்தது. வரிசையில் அடுத்தடுத்து நோயாளிகள் வரிசையில் வந்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

   குணம் கண்டவர்கள் "ஆண்டவருக்கு நன்றி... ஆண்டவருக்கு நன்றி" என அழவும் செய்கிறார்கள்.

   இந்த பெண்ணை அந்த ஆண்டவர் குணமாக்கவில்லையே என வருந்துவதா இல்லை அவரால் பலர் குணம் பெறுகிறார்களே என  மகிழ்வதா தெரியவில்லை.

#தயாஜி