உன் கதைதான் என் கதையும்

   ராகவனுக்கு ஒரே துள்ளல். தனது மானசீக ஆசான் வீட்டு முகவரி கிடைத்துவிட்டது. எத்தனை நாள் அவரின் எழுத்துகளில் தன் தூக்கம் தொலைத்திருக்கிறான். நண்பகளின் பார்வையில் ஒன்றுமில்லாத கதைகளில் கூட அவனால் பல படிமங்களை கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. அதுமட்டுமல்ல, கண்டுபிடிப்புகளை பல அடுக்குகளாக அடுக்கி ஒவ்வொன்றுக்கு. ஒவ்வொரு தன்மை இருப்பதாக சொல்லிக் கொண்டே போவான்.

   அவனது பைத்தியம் முற்றிவிடுவதற்கு முன் வைத்தியம் செய்ய நினைத்த நண்பர்கள். அந்த எழுத்தாளரின் முகவரியை பெரும் முயற்சிக்கு பிறகு கண்டுபிடித்தார்கள். 

    ராகவன் தனியாகவே கிளம்பிவிட்டான். எழுத்தாளரைச் சந்திக்க வெறும் கையுடன் போகலாமா?. சமீபத்திய தன் கவிதைகள் அனைத்தையும் ஒரு கோப்பில் வைத்து, எடுத்துச் சென்றான்.

 எழுத்தாளரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனை அவரது குரல் நினைவுக்கு வர வைத்தது. அவரின் எழுத்துகள் அதன் படிம விபரங்கள் அதன் உட்கூறுகள் வெளிக்கூறுகள் புதிது புதிதாக பேசத் தொடங்கினான். ஒருவழியாக ராகவன் பேசி முடிக்க எழுத்தாளர் கேட்டு முடித்தார். இப்படி ஒரு வாசகனை நிச்சயம் அவர் எதிர்ப்பார்த்திருக்க மாட்டார்.

    தன் அதீத புரிந்துணர்வைப் பேசி முடிக்க மனமில்லாத ராகவன். தன் கையில் இருந்த கோப்பைக் கொடுத்துவிட்டு, தன் கவிதைகளைப் படித்துப் பார்க்கச் சொன்னான். 

எழுத்தாளர் அதனை வாங்கிக்கொண்டு அதிலுள்ள சில கவிதைகளைப் படித்துப் பார்த்தார்.

  பின் எழுந்து உள்ளேச் சென்று சில தடித்த புத்தகங்களைக் கொடுத்துப் படித்து பார்க்கச் சொன்னார். ராகவன் அதனை மகிழ்ச்சியுடன் பெற்றுக்கொண்டு இரண்டு நாளில் வருவதாக கூறிவிட்டு கிளம்பினான்.

  இரண்டு நாட்களாக இரவு பகல்  என  அந்த புத்தகங்களை இப்படியும் அப்படியும் படித்து, ஒன்றும் புரியவில்லை. கண்கள் வீங்கிப்போனதுதான் மிச்சம். மூன்றாம் நாள். மீண்டும் எழுத்தாளர் வீட்டிற்குச் சென்றான்.

  தடித்த புத்தகங்களை அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு, "மன்னிச்சிடுங்க சார், ரெண்டு நாள் தூங்காம கண்ணு வலிக்க வலிக்க படிச்சேன். ஒன்னுமே புரியல சார்...?"

  அதற்கு அவர், "உங்களுக்கும் புரியலயா... சரி விடுங்க.. இந்தாங்க உங்க கவிதைகள்.." என அவனது கோப்பை அவனிடம் கொடுத்தார்.

  அப்போதுதான் ராகவன் கவனித்தான் அவரது கண்களும் தூக்கமில்லாமல் சிவந்திருந்தன.

#தயாஜி