இது பேய்க்கதை அல்ல..

   பூஜை நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது. பூசாரியும் அவரது உதவியாளனும் மாற்றி மாற்றி மந்திரங்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எப்படியும் இன்று பேயை ஓட்டிவிடுவார்கள் என அங்கிருந்தவர்கள் நம்புகிறார்கள்.

   சில நாட்களுக்கு முன்பு. இரவில் வீட்டிற்கு வந்துக் கொண்டிருந்த சமயம். சிறுநீரும் குமாருடன் வந்திருந்தது. வீட்டிற்கு செல்லும் வரை தாங்காது. பக்கத்தில் இருந்த மரத்தில் சிறுநீரை இறக்கி வைத்து, அங்கு அமர்ந்திருந்த பிசாசு ஒன்றை ஏற்றிக் கொண்டான்.

   அன்று ஆரம்பித்தது எல்லாம். தானாக குழாய் நீர் திறந்துக் கொள்கிறது.  இரவில் சமையல் அறையில் பாத்திரங்கள் உருள்கின்றன. தொலைக்காட்சியும் பேட்டரி இல்லாத பழைய வானொலியும் தானாக பாடவும் பேசவும் செய்கின்றன.

    கொரோனாவுடன் வாழப் பழகிய சமயம் அது. பிசாசுடன் வாழப் பழக விரும்பவில்லை. குமாரும் அவனது நண்பர்களும் எப்படியாவது பிசாசை விரட்ட முயன்றார்கள். அப்போது, முகநூலில் 'உங்கள் வீட்டில் பேய் இருக்கிறதா?' என்ற பக்கம் கண்ணில் பட்டது. தொடர்பு கொண்டு முன்பணம் அனுப்பி இன்று பூஜையும் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது.

    பேய்ப்படங்களில் வருவது போல பூஜைக்கு எந்த இடையூறும் வரவில்லை. சின்னதாய் இடைஞ்சல் கூட இல்லை. ஜன்னல் திரை கூட அசையவில்லை என்பது குமாருக்கு சந்தேகத்தைக் கொடுத்தது.

   பூசாரி இதனை கண்டு கொண்டார். கஸ்டமர்களின் சந்தேகம் அவர் வருமானத்தை பாதிக்கும். கொஞ்சம் விளையாட்டு காட்ட நினைத்தார். 'ஆ...ஊ...' என ஏதோ மந்திரத்தை உரக்கச் சொன்னார்.  கையில் ஒரு எலுமிச்சைப் பழத்தை எடுத்தார். எல்லோர் பார்வையில் படும்படி வைத்தார். 

   அது மெல்ல அசைய ஆரம்பித்தது. இதான் சமயம் என பூசாரி ஒவ்வொருவரையாகப் பார்க்கலானார். கடைசியில் நின்றுக்கொண்டிருந்த பெண்ணிடம். "ஏய் பொண்ணு.. போய் கத்தி கொண்டு வா.." என்றார். அவள் அசையவில்லை. 

   "உன்னைதான் பொண்ணு.. போய் கத்தியை எடுத்துவா..." என அதட்டினார். இப்போது குமாருக்கும் அவனது நண்பனுக்கும் நடுக்கம் வந்தது.

    "சாமி இந்த வீட்டுல நீங்க ரெண்டு பேரும் நாங்க ரெண்டு பேரும்தான் இருக்கோம்..

பொண்ணுங்க யாருமில்லையே....!!!" என்று குமாரின் நண்பன் சொல்லவும் விளக்குகள் அணையவும் சரியாக இருந்தது.

    பூசாரி அலரத் தொடங்கினார். காரணம் தெரியவில்லை. ஏனெனில் இது பேய்க்கதை அல்ல. பேயின் கதை.

#தயாஜி