யாரோ விட்டுச்சென்ற நிழல்

என்னால் 

மிகச்சிறந்த ஓவியம் ஒன்றை

வரைய முடியவில்லை

யாரோ ஒருவரின் குரல்

தினம் தினம் என்னை 

ஓவியம் கேட்டு இம்சிக்கிறது

என்னை துரத்துக்கிறது

என்னை தூக்கி வீசுகிறது

என்னை ஏசுகிறது

என்னால் கணிக்கவும் முடியவில்லை

கவனிக்கவும் முடியவில்லை

தப்பிக்க முயற்சிக்கிறேன்

நீ கேட்கும் ஓவியத்தை

எப்படி வரைவது

எங்கிருந்து காண்பது

எதில் ஏற்றி வைப்பது

என்கிற எந்த கேள்விகளுக்கு

அக்குரல் பதில் கொடுப்ப்பதில்லை

திரும்பவும்

திரும்பத்திரும்பவும்

இடைவேளியின்றியும்

என்னை வரையச்சொல்லிக் 

கொண்டே கேட்கிறது

நான் மீளவேண்டும்

நான் மீண்டும் என் 

பழைய வாழ்க்கைக்குச் 

செல்லவேண்டும் என்றொரு 

மனுவை எனக்கு 

நானே கொடுத்துக் கொண்டேன்

என் கையெழுத்திடும் இடத்தில்

யாரோ என் பெயரில் எழுதியிருந்தார்கள்

அது என் கையெழுத்துதான்

ஆனால் நான் வைக்காதது

சின்ன வயதொன்றில்

அடிக்கு பயந்துஅப்பாவின் குருவிக்கூடு

கையொப்பத்தை வைத்து தப்பித்த

நொடியில் தொடங்கி

இன்றுவரை அது என் கையெழுத்தாக 

ஒட்டி வருகிறது

பலமுறை மாற்ற நினைத்தும்

குருவிக்கூட்டு புற்கள் மாறினதே அன்றி

கூட்டில் மாற்றமில்லை

இருந்தும்

இக்கூட்டை நான் கையொப்பமிடவில்லை

யாரோ என்னை பின் கடத்த காலத்தை

திருடிவிட்டார்கள் 

நிச்சயம் அது திருடாகத்தான் 

இருக்க முடியும்

என் பால்யம் 

யாருக்கெல்லாம் கேடு

என பட்டியல் போட முற்பட்டால்

கடவுளிடம் நடத்திவைத்த பேச்சு வார்த்தை 

மீட்டிவைத்தத் தப்புத்தாளங்களால்

என்னையன்றி யாருக்கும் 

பெரிதாக பாதிப்புகள் ஏற்படப்போவதில்லை

தூரிகைக்கான புள்ளிகள் எல்லாமே 

என் மூளைக்குள்ளே குதிக்க தொடங்கிட்டன 

இருக்கையிலும் என்னால் என் 

விரல்களுக்கு அதனை அனுப்பி 

வைக்க முடியவில்லை

என்னதான் என்னைத் 

தடுக்கிக்கொண்டிருக்கிறது என 

இன்னமும் எனக்கு பிடிபடவில்லை

என் இயல்பு வாழ்க்கையை 

நான் இழக்க விரும்பவில்லை

விட்டிப்போனதெல்லாம் போதும்

இழக்கவும்

இழந்துவிட்டதற்காக அழுவதற்கும்

யாரோ வந்து ஆறுதல் சொல்லுவார் 

என காத்திருப்பதற்கும்

தேடி அடையாளம் தெரிந்துக்கொள்வதற்கும்

போதவில்லை நேரம்

கைகள் ஊனப்படுத்துவற்கும் முன்னமே

ஒவ்வொரு புள்ளிகளாக 

பொட்டு வைக்கிறேன்

முதல் புள்ளியைப் பிரசுரிக்க மட்டுமே

எனது சுவாசப்பையில் ஏதோ கிழிந்து

அரைகுறை காற்றே 

என் வாழதலின்

அக்கறைக் கொண்டு உள் வந்து வெளி சென்றது

அடுத்தடுத்த புள்ளிகளில் என்ன 

மாயமோ காணவில்லை

ஓட்டைவிழுந்த மூச்சுப்பைகள் 

ஒன்றின் மீது ஒன்றாக ஒட்டிக்கொண்டன

சுவாசம் சீரானது

கைகள் வேகமானது

மூளை பதுக்கி வைத்திருந்த புள்ளிகளில் 

உள்ள வண்ணங்களையும் சேர்த்து

வெளிக்கொணந்தேன்

இது என் வேகமல்ல

இது என் விவேகமல்ல

இது என் பழக்கமல்ல

இது என் சிந்தனையல்ல

இது என் சுவாசம் அல்ல

ஆனால்

இயந்திரம் போல என்னை 

நானே இயக்கத்தொடங்கிட்டேன்

எல்லா புள்ளிகளையும் ஒன்றுச் சேர்ந்து

கூடு கட்டிப்பார்க்கும் தருணம்

காதில் சத்தமிட்ட

யாரோ ஒருவரின் குரல்

யாரோ ஒருவரின் தொந்தரவு

யாரோ ஒருவரின் அலட்சியம்

யாரோ ஒருவரின் அவமானம்

யாரோ ஒருவரின் தொல்லை

எல்லாம் மறைந்துவிட்டன

கூடி முடித்த 

புள்ளிகள் சேர்ந்த கண்ணாடியில்

ஓவியத்தை முழுமையாக் பார்க்கலானேன்

அது வேறு யாருமல்ல

நான் தான்

நானே தான்

சுயம் மறந்து

சுற்றியவனுக்கு 

தன் சுயமறிதல் என்பது

அறிந்துக்கொள்ளுவரை சாபம்தான்

கண்ணாடியில் சிரிக்கும் நான்

நிச்சயம் நானே தான்….

- தயாஜி