அந்தக் குரல் கேட்கிறதா?

 தினமும், நாளொன்றுக்கு எத்தனை பக்கங்களை என்னால் வாசிக்க முடிகிறது என ஒரு பயிற்சியாகவே நான் வாசித்து வருகிறேன்.

   குறைந்து 50 பக்கங்கள் வரை என்னால் வாசிக்க முடிகிறது. சில சமயம் அரை பக்கம் மட்டுமே அன்றைய தினத்தில் வாசித்திருப்பதும் நடந்திருக்கிறது. வாசிக்கும் புத்தக பக்கங்களை மட்டுமே இதில் சொல்கிறேன். அது தவிர

  இணையத்தில் வாசிக்கின்றவற்றை சேர்க்கவில்லை.

  நாளொன்றுக்கு இருநூறு பக்கங்களும் அதற்கும் கூடுதலான பக்கங்கள் வரை வாசித்த சமயமும் அனுபவும் இருக்கிறது. இப்போது அது முடியவில்லை. பொருளாதாரமும் உடல் ஆரோக்கியமும் தம்மை முதன்மைபடுத்தி கொள்கின்றன. ஆனாலும் குறைந்தபட்சம் என்கிற கணக்கில் அரை பக்கத்தையாவது வாசிக்கின்றேன்.

  அவ்வப்போது வரும் ஒற்றைத் தலைவலியால் (மைக்ரீன்) கண்களில் சிறு வெளிச்சம் பட்டாலும் தலை சுற்றி மயக்கமும் வாந்தியும் வந்துவிடும். அப்போது மாட்டும் குறைந்த பட்ச அரைபக்க வாசிப்பு, சில வரிகள் அல்லது புத்தகத்தைத் திறந்து ஆங்காங்கே சில வரிகளை வாசித்து சட்டென கண்களை மூடிக்கொள்வேன். அல்லது கண்களைச் சுருக்கிக் கொள்வேன்.

   அப்படியே விடக்கூடாது என்பதை எனக்கு நானே சொல்லப்பழகிவிட்டேன். வாசிப்பும் எழுத்தும் என்னை இயக்கும் ஆக்க சக்திகள் என முழுமையாக ஏற்றுக்கொண்டேன்.

  இப்போது குடும்பப்பொறுப்புகளுக்கு மத்தியில் மேற்சொன்ன இரண்டையும் இணைத்து ஒரு மாதிரியாக வாழ்க்கையை அமைத்திருக்கிறேன்.

  உங்களிடம் வாசியுங்கள் என நான் சொல்வதற்கு பின்னால், பல வலி வேதனைகளையும் அவமானங்களையும் இழப்புகளையும் சுமந்திருக்கும் ஒருவனின் குரல் இருக்கிறது. 

  அந்தக் குரல்தான் வாசிப்பை உதாசினம் செய்து தங்களை எழுத்தாளர்களாக சொல்லிக்கொள்பவர்கள் மேல் கோவமாகவும் வெளிப்படுகிறது.

  எழுத்தாளர்களுக்கு மட்டுமல்ல எல்லோருக்கும்தான். ஒருவேளை

   உங்களுக்கு அந்தக் குரல் கேட்டால்; அதற்கு பதில் கொடுக்கும் விதமாக நீங்கள் வசிப்பதே எனக்கு மகிழ்ச்சி.

  பின் அதைப்பற்றி உரையாடுவது; கொண்டாட்டம்.

கொண்டாடுவோம்...