காரணம் போதும் !

 

ஒரு கொலையை நியாயப்படுத்த
அந்தப் பிணத்திற்கு
மதத்தின் அடையாளத்தையோ
இனத்தின் அடையாளத்தையோ
ஜாதியின் அடையாளத்தையோ
மொழியின் அடையாளத்தையோ
சொல்லிவிட்டால் போதும்

என்கிற மனநிலைக்கு
மெல்ல மெல்ல
நம்மை நகர்த்தி
தோழமையோடு தள்ளிவிட்டு
நம்மையும் நம்ப வைத்துவிடுகிறார்கள்...

#தயாஜி 

எழுதுவதற்கு முந்தைய ஏற்பாடுகள்

ஜூலை இறுதி வாரத்தில், 38-ஆவது பேரவை கதைகளுக்கு அல்லது  அப்போட்டிக்கு சிறுகதைகளை எழுத விரும்புகின்றவர்களுக்கு ‘சிறுகதை பட்டறையை’ ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். இணையம் வழி சந்திப்பு.

அதில் எழுத்தாளர் கோ.புண்ணியவானும் எழுத்தாளர் விஜலெட்சுமியும் பயிற்றுநர்களாக இருந்தார்கள். இந்த இருவரும், இருவரின் எழுத்துகளும் எனக்கு பரிட்சயம் என்பதால் நானும் ஒரு பார்வையாளனாக பங்கெடுக்க விரும்பி திகதியைக் குறித்துக்கொண்டேன்.

பின் மிகச்சரியாக அந்த நாளை மறந்திருந்தேன். சரியான நேரத்தில்  இளம் எழுத்தாளர் பிருத்விராஜு நினைவுப்படுத்தி சந்திப்பிற்கான இணைப்பையும் அனுப்பினார். உடனே இணைந்துவிட்டேன்.

தொடக்கமாக எழுத்தாளர் கோ.புண்ணியவான் சிறுகதைகள் குறித்து பேசத்தொடங்கினார். எனக்கு தெரிந்து தேர்ந்த வாசிப்பின் வழி இலக்கியம்  பேசுகின்றவர்கள் புதுமைப்பித்தனைப் பற்றி பேசாமல் இருக்கமாட்டார்கள். சில கதைகளைச் சொல்லும் போது இந்தப் பெயரை நினைவுக்கூராமல் இருக்கவும் முடியாது. 

இதனை குறிப்பாக சொல்வதற்கு ஒரு காரணம் உண்டு:

இன்னமும் புதுமைப்பித்தனின் எழுத்துகளை வாசிக்காமலும்; சிறுகதைகளில் அந்த மனிதன் செய்த முயற்சிகளையும் சாதனைகளையும் அறிந்து கொள்ளாமலும் இங்கு இலக்கிய அந்தஸ்த்தை சுமந்து கொள்கிறவர்கள் இருக்கிறார்கள். இன்னும் சிலருக்கு பொன்னகரம் கதையின் முடிவு கூட புத்திக்கு புரியாமல்; என்ன இருந்தாலும் ஒரு பொண்ணு அப்படியா போவா? ச்சேச்சே அருவருப்பு என சொல்லிக்கொண்டே இளம் தலைமுறைகளுக்கு இலக்கிய உலகில் தாங்களே வழிகாட்டி என்பது மாதிரியான போஸ்டர்களை அடித்துக்கொள்கிறார்கள். 

எழுத்தாளர் கோ.புண்ணியவான், தனது உரையில் அதே பொன்னகரம் சிறுகதையைக் குறித்து பேசினார். ஒரு சிறுகதையை எப்படி அணுக வேண்டும் என்பதையும் அந்தக் கதை, அதில் தோன்றிய மனிதர்களுக்கு நியாயம் செய்திருக்கிறதா எனவும் குறிப்பிட்டார். அதனையடுத்து சங்குத்தேவனின் தர்மம் என்னும் சிறுகதையைக் குறித்து பேசினார். புதுமைப்பித்தனின் இந்த இரண்டு சிறுகதைகளும் பங்கேற்பாளர்களுக்கு எழுத்தாளர் மீது ஒரு தேடலைக் கொடுக்கும் என்றால் மகிழ்ச்சி. 

சிறுகதைகளில் கையாளப்படும் யுக்திகளான, நனவோடை, அங்கதம், மாய எதார்த்தம் போன்றவற்றையும் கோடிகாட்டினார். அதோடு எழுத்தாளர் யுவன் சந்திரசேகரின் சிறுகதை யுக்திகளையும் குறித்து பேசினார்.

காட்சியை எழுதுதல் என்பதற்கும் காட்சிப்படுத்துதல் என்பதற்குமான வித்தியாசங்களைப் பேசியவர், ‘காட்சி மொழி’ சிறுகதைகளுக்கு ஏன் முக்கியம் எனவும் விளக்கம் கொடுத்தார்.

வழக்கமாக சிறுகதைகள் குறித்து பேசுகிறேன் என்பவர்கள் உள்ளூர் படைப்பாளிகளைப் பேசுவது குறைவு. தமிழகத்து அல்லது வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்களை பெயரளவிலாவது தெரிந்து கொண்டு இவர் பேசுவதை கேட்கவே நமக்கு சமயங்களில் சிரிப்பு வந்துவிடும். அந்தவகையில் கோ.புண்ணியவான் போன்ற ஒரு சிலர் தனது உரையாடலில் மலேசிய எழுத்தாளர்களைக் குறித்து பேசியதற்கு நன்றி.

எழுத்தாளர் சி.முத்துசாமியின் ‘இரைகள்’ சிறுகதையைக் குறித்தும் ரெ.கார்த்திகேசு எழுதிய மல்லியும் மழையும்  சிறுகதைக் குறித்தும் பேசி, வாசக இடைவெளி எப்படி வெளிப்படுகின்றது என சுட்டிக்காட்டினார்.

படைப்பில் வெளிப்படும் ‘கலையமைதி’ குறித்து பேசும் போது, கல்லிற்கும் சிற்பத்திற்கும் உள்ள வேறுபாடு, வெறும் சுவருக்கும் ஓவியம் வரையப்பட்ட சுவருக்கும் இருக்கும் வேறுபாடுகளைக் கூறியது  ரொம்பவே கவர்ந்தது.

அதனையடுத்து, எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எழுதிய ‘புத்தனாவது சுலபம்’, ஜெயமோகன் எழுதிய ‘தேவகி சித்தியின் டைரி’ போன்ற கதைகளைக் குறித்தும் பேசினார்.

கோ.புண்ணியவான் அவரின் உரையில் நிறைவாக தேய்வழக்கு குறித்தும் பேசி முடித்தார்.

அவரையடுத்து எழுத்தாளர், மொழிபெயர்ப்பாளர், நூலகருமான விஜயலெட்சுமியும் பேசினார்.

இப்போட்டிக்கு இதற்குமுன் வந்திருந்த சிறுகதைளிலிருந்த சிக்கலையும் எழுத்தாளர்களின் கவனக்குறைவையும் பேசி, எப்படியான சிறுகதைகள் கவனம் பெறும் என்பதையும் விளக்கினார். சில மலேசிய சிறுகதைகள் குறித்து பேசினார். தங்களுக்கு கிடைக்கும் சிறுகதைகளில் பெரும்பாலானவை கதைச்சுருக்கமாக இருப்பதையும், நாவல் சுருக்கம் போல இருப்பதாகவும் சுட்டிக்காட்டியவர், சிறுகதையென்பது ஒரு தருணத்தையோ ஓர் சம்பவத்தையோ ஓர் உணர்வையோ மையப்படுத்தியதாக இருக்க வேண்டும் என்றார்.

பின் கேள்வி நேரத்தில், பங்கேற்பாளர்கள் தங்களின் கேள்விகளைக் கேட்டு பதில்களைப் பெற்றார்கள்.

வெறுமனே கதை எழுதும் போட்டிகளை அறிவித்துவிட்டு கடந்துவிடாமல், போட்டிக்கு எழுத விரும்புகிறவர்களுக்கு இம்மாதிரி பட்டறைகளையோ விளக்க கூட்டங்களையோன் நடத்துவது வரவேற்கத்தக்கது. போட்டிக்கு எழுதுபவர்களுக்கு மட்டுமின்றி பொதுவாக வாசிப்பில் ஆர்வம் உள்ளவர்களுக்கும் அது பயனான இருக்கும். 

எதையும் எழுதுவதற்கு முன்பாக என்ன எழுதுகிறோம் எதற்கு எழுதுகிறோம் எப்படி எழுதுகிறோம் என்பது மிகவும் முக்கியம். அதோடு போட்டிக்கு எழுதும்போது அவர்களின் விதிமுறைகளைப் புரிந்து கொள்வதும் முக்கியம். 

ஏனெனில் குலைந்த அமைதியை எழுதுவதும் அமைதியை குலைக்காமல் எழுதுவது இருவேறு இடங்களுக்கு போகவேண்டிய எழுத்து. இரண்டையுமேதான் நாம் எழுத வேண்டும்.

இந்த பட்டறையில் பங்குபெற்று இரு எழுத்தாளர்கள் மூலம் விளக்கம் பெற்றவர்கள் யாரேனும் சிறுகதை எழுதி வென்றால் எது எல்லோருக்குமே மகிழ்ச்சிதான்.

விழிகளின் வழியில்…

 

“எங்களுக்கு குறையும் உண்டு; அதனை நான் அழுது சொல்லலாமா?

என் தாயும் நீயிருக்க; உந்தன் செல்ல மகன் வாடலாமா?”

ஆடிமாதமென்பதால், வீரமணிதாசன் என் வீட்டில் பாடிக்கொண்டிருந்தார். இல்லாள் பூஜையில் தியானித்திருந்தார்.  நான் கணினியில் என்  தியானத்தை எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். 

நான் இசைக்கு ரசிகன் அல்ல, என்னால் அதன் ரம்மியத்தை ரசிக்க இயலாது. எனக்கு  எந்த இசைக்கருவியில் பெயரும் சரியாகச் சொல்லத்தெரியாது. ஆமாம் அது வயலின்னா? பியானோவா? என்ற வகையறா!

ஆனால் எனக்கு ஒலிகள் மீது ஒரு ஈர்ப்பு இருக்கிறது. அதன் சத்தம் என்னை சட்டென என்நிலை மறக்க செய்துவிடும். அந்தச் சத்தம் மழையில் இருந்து வரலாம், தட்டச்சு செய்யும் போது வரும் “டக் டக்” சத்தமாக இருக்கலாம், பழுதடைந்த காத்தாடியில் வரும் “கிரீச் கிரீச்” சத்தமாக இருக்கலாம். அல்லது திரும்பத்திரும்ப ஒலிக்கும் மந்திர வார்த்தைகளாக இருக்கலாம்.

வார்த்தைகள். ஆமாம் வார்த்தைகள்தான். 

ஒவ்வொரு சொல்லும் ஒவ்வொரு பொருள் கொண்டிருப்பதுபோல; நீங்கள் சொல்லும் ஒவ்வொரு சொல்லும் அது தன்னில் மறைத்து வைத்திருக்கும் தொணியும் அது வெளிப்படும் ஒலியும் உங்கள் மனதின் நீங்கள் சொல்ல நினைத்து பூசி மொழுகி வார்த்தையை செதுக்கி  சொன்னதின் உண்மை உருவத்தை சட்டென நிராயுதபாணியாக்கி விடுகின்றன. அப்படி பலரின் நிராயுதபாணிச் சொற்களை எனக்கு தெரியும். அதனைச் சொன்ன மாவீரர்களையும் உங்களுக்குத் தெரியும்.

என் இரவு நேரங்கள் பெரும்பாலும் புத்தகங்கள் வாசிப்பதும் பின்னணியில் ஏதாவது இசைக்கோர்வை ஒலிப்பதுவாகவும் இருக்கும். அது என்னை என் மேஜையைத் தாண்டி எந்தச் சத்தமும் எனக்கு கேட்டுவிடாமல் உலாவிக்கொண்டிருக்கும். சில சமயங்களில் அது கடல் அலையின் சந்தமாகவோ, மெல்லியக் காற்றின் சத்தமாகவோ இருக்கும். அதே சமயத்தில் பிரார்த்தனைப் பாடல்களாகவோ இருக்கும். என் மனநிலைக்கு ஏற்றார்போல பழைய சினிமா பாடல்களும் அவ்வபோது வந்து காதுகளை உரசிவிட்டுப்போகும். புதியப்பாடல்களிலும் சிலரின் குரல் எனக்கு ஏற்றதாய் அந்நேரத்தில் ஒலிக்கும்.

இன்று கணினியில் மும்முரமாய்த் தட்டச்சு செய்துக்கொண்டிருந்தேன். சட்டென அந்தப் பாடல் என்னை ஸ்தம்பிக்கச் செய்தது. தட்டிக்கொண்டிருந்த விரல்கள்  நடுங்க ஆரம்பித்தன. கண்முன்னே இருந்த கணினிக்குள் நுழைந்து என் பழைய நினைவுகளில் மிதக்கலானேன்.

“எங்களுக்கு குறையும் உண்டு; அதனை நான் அழுது சொல்லலாமா?

என் தாயும் நீயிருக்க; உந்தன் செல்ல மகன் வாடலாமா?”

இந்தப் பாடல்தான் இதற்கெல்லாம் காரணம். சிறு வயதில் அடிக்கடி கேட்டப் பாடல்தான். அப்போது மாரியம்மாவிற்கான பாடலாகத்தான் இதனை கடந்து வந்திருந்தேன். இந்தப் பாடலை மட்டுமல்ல, பெரும்பாலான பக்திப்பாடல்களை அப்படித்தானே கடந்து வந்திருக்கிறோம். ஏதோ ஒரு நாளில் இம்மாதிரி பக்திப்பாடல்களை மாரியம்மனுக்காக அல்லாமல் நம் மனதிற்காக நாம் கேட்கலாம். பெரும்பாலான பாடல்கள் தன்நிலையைச் சொல்லி, குரல் ஒடிந்து, என்னைக் காப்பாற்று தாயே என கேட்கும் குரலாகவேதான் ஒலிக்கிறது. 

இன்று இந்தப்பாடலை, நான் என் குரலிலேயே கேட்கும்படி மாயம் நடந்தது. எல்லோரும் உடைந்தழ தாயாராய்த்தான் இருக்கிறோம். ஏனோ அதனை நம் கௌரவ குறைச்சலாக பாவித்து தப்பித்துக்கொள்கிறோம். உண்மையில் தப்பிக்கின்றோமா என்பது கேள்விக்குறிதான்.

இந்த வரிகள் கொடுக்கும் ஆறுதலுக்கு யாருக்கு நன்றி சொல்லலாம். பாடியவருக்கா எழுதியவருக்கா இசையமைத்தவருக்கா (சமயங்களில் இந்த மூவருமே ஒருவராகத்தான் இருப்பார்கள்.). இதனைத் தாண்டி இன்னொன்றும் இருக்கின்றது. அதுதான் நம் சூழல். அதுதானே நம்மை வழி நடத்துகின்றது.

திரும்பத்திரும்ப இந்த வரிகளையே கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றேன். யாரை நோக்கி என் குரல் செல்கிறது என தெரியவில்லை. ஆனால் நம்முள்ளிருந்து இப்படி நம் குரல் வெளிவருவதே நமக்கு ஆறுதல் தருவதாக அமைந்துவிடுகிறது, 

‘ஆடு ஜீவிதத்தில்’ ஒலித்த ‘பெரியோனே ரஹுமானே’ பாடலும் சரி காலையில் ஒலித்த ‘எங்களுக்கும் குறையுமுண்டு’ பாடலும் சரி திக்கற்று நிற்கும் எவருக்கும் வார்த்தைகள் வழி கரம் பிடித்து வாழ்வின் மீதான நம்பிக்கைகளைக் கொடுப்பதை நிறுத்துவதில்லை. நாம்தான் எல்லாவற்றுக்கும் ‘கடவுள்’ என்கிற சாயத்தையும் ‘கடவுள் இல்லை’ என்கிற சாயத்தை பூசிப்பூசி நம்மை நாமே ஏமாற்றிக்கொள்கிறோம்.

இந்த வரிசையில் ‘எங்கும் நிறைந்தோனே…. இருகரம் ஏந்துகிறேன் அல்லாஹ்’ என்ற நாகூர் ஹனிபா பாடியப் பாடலையும், ‘யேசு… ராஜா உன் மாளிகையில் ராப்பகலாய் அமர்ந்திருப்பேன்’ என்ற ஃபாதர் பெர்க்மன் பாடியப் பாடலையும் நான் இணைத்துக்கொள்கிறேன்.

நேரம் இருப்பவர்கள் கேட்டுப்பாருங்கள். அதன் வரிகளுக்காகவும் நாம் வாழும் இந்த வாழ்க்கைக்காகவும். 

நம் அழுகை யாரை நோக்கி பாய்கிறது என்பதைவிட; அது நம்  கண்களை விட்டு வழிந்து செல்கிறது என்பதுதான் முக்கியம். அழுது அழுது மடிந்தவர்களைவிடவும் அழாமலேயே உள்ளுக்குள் மடிந்தவர்களின் கதைகள் இங்கு ஏராளமல்லா !

- தயாஜி

https://youtu.be/W31NM5XJRZ4?si=0aMqR0etWQXuKvHV

https://youtu.be/FZWef5x06z4?si=0X4hdpPTjuCpXV0B

https://youtu.be/EZCxtFRlQEQ?si=NRPPiMXFkVmIAaTA